کد مطلب:270731 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:139
سیره حضرت مهدی
این حوادث غریب و وعده های تحقق پذیر، این زمان آبستن چنین بحرانها; در كنار خود مردی از اهل بیت (علیهم السلام) را دارد، كه شاهد این فتنه های كور و تاریك است. فتنه هایی كه جامعه را منقلب می كند. آن مرد، با خود چراغ روشنی ـ قرآن ـ از معدن ولایت و امامت را دارا است و بر سیره صالحان سَلَف خود ـ اولیا و انبیاء ـ قدم برمی دارد تا به وسیله این سراج منیر و سیره صالحان زنجیرهای اسارت را گشوده و اسیران در بند را آزاد كند، و جمعیت باطل را پریشان سازد، و مؤمنان پراكنده را جمع نماید.
«ألا وإنّ من أدركها منّا یسری فیها بسراج منیر، ویحذو فیها علی مثال الصالحین، لیحلّ فیها ربقاً ویعتق رقاً، ویصدع شعباً، ویشعب صدعاً».
«بدانید، كه از ما هر كه آن را دریابد با چراغ روشنی كه در دست دارد، آن تاریكیها را طی كند وپای به جای پای صالحان نهد، تا بندهایی را كه بر گردنهاست بگشاید و اسیران را آزاد كند و جمعیت باطل را پریشان سازد و پراكندگان اهل صلاح را گرد آورد».
این امام ادامه رسالت رسولی است كه آمد تا بارهای سنگین جهل و ظلم را از دوش ما بردارد و غل و زنجیرهای اسارت عادات ناپسند و غرائز را از پای ما بگشاید.
(وَ یَضَعُ عَنْهُمْ اِصْرَهُمْ وَالاَْغْلالَ الَّتی كانَتْ عَلَیْهِمْ) [1] .
«و از دوش آنان قید و بندهایی را كه بر ایشان بوده است، بر می دارد»
راستی اگر انبیاء در زمان های مختلف مبعوث نمی شدند و در ظلمت زمین، نوری از آسمان را به ارمغان نمی آوردند و بشر زمینی هرگز از نور وحی بهره مند نمی شد، انسان امروزی چه مرحله ای از توحش را می گذراند؟ و چه رسوم و عقاید دست و پاگیری او را فرا می گرفت؟ او زیر بار سنگین قید و بندها كمر خم می كرد و سر در ظلمت فرو می برد.
ممكن است بگویید: بشر با عقل، خودكفا بود و مراحل توحش را پشت سر می گذاشت و چنان زمین گیر نمی شد، ولی آیا خود عقل نیازمند هدایت و راهبری نیست، تا بداند چگونه تعقل كند و چگونه از تفكر و استعدادهایش بهره مند شود؟
به همین جهت است كه علی (علیه السلام) یكی از اهداف انبیاء را زیر و رو كردن عقل های مدفون و محبوس بشر می داند.
«ویثیروا لهم دفائن العقول» [2] .
«وخردهایشان را كه در پرده غفلت، مستور گشته، برانگیزند».
«ألا وإنّ من أدركها منّا یسری فیها بسراج منیر، ویحذو فیها علی مثال الصالحین، لیحلّ فیها ربقاً ویعتق رقاً، ویصدع شعباً، ویشعب صدعاً».
«بدانید، كه از ما هر كه آن را دریابد با چراغ روشنی كه در دست دارد، آن تاریكیها را طی كند وپای به جای پای صالحان نهد، تا بندهایی را كه بر گردنهاست بگشاید و اسیران را آزاد كند و جمعیت باطل را پریشان سازد و پراكندگان اهل صلاح را گرد آورد».
این امام ادامه رسالت رسولی است كه آمد تا بارهای سنگین جهل و ظلم را از دوش ما بردارد و غل و زنجیرهای اسارت عادات ناپسند و غرائز را از پای ما بگشاید.
(وَ یَضَعُ عَنْهُمْ اِصْرَهُمْ وَالاَْغْلالَ الَّتی كانَتْ عَلَیْهِمْ) [1] .
«و از دوش آنان قید و بندهایی را كه بر ایشان بوده است، بر می دارد»
راستی اگر انبیاء در زمان های مختلف مبعوث نمی شدند و در ظلمت زمین، نوری از آسمان را به ارمغان نمی آوردند و بشر زمینی هرگز از نور وحی بهره مند نمی شد، انسان امروزی چه مرحله ای از توحش را می گذراند؟ و چه رسوم و عقاید دست و پاگیری او را فرا می گرفت؟ او زیر بار سنگین قید و بندها كمر خم می كرد و سر در ظلمت فرو می برد.
ممكن است بگویید: بشر با عقل، خودكفا بود و مراحل توحش را پشت سر می گذاشت و چنان زمین گیر نمی شد، ولی آیا خود عقل نیازمند هدایت و راهبری نیست، تا بداند چگونه تعقل كند و چگونه از تفكر و استعدادهایش بهره مند شود؟
به همین جهت است كه علی (علیه السلام) یكی از اهداف انبیاء را زیر و رو كردن عقل های مدفون و محبوس بشر می داند.
«ویثیروا لهم دفائن العقول» [2] .
«وخردهایشان را كه در پرده غفلت، مستور گشته، برانگیزند».
[1] اعراف، 157.
[2] نهج البلاغه، خطبه اول.